စီးပြားေရးစံနစ္မ်ား

လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတုိင္းမွာ စီးပြားေရးစံနစ္တစ္ခုစီ ရွိၾကပါတယ္..။ စီးပြားေရး စံနစ္တစ္ခုဟာ (၁) ဘာကုန္စည္ေတြကို ထုတ္လုပ္မလဲ။ (၂) ဘယ္လိုထုတ္လုပ္မလဲ။ (၃) အဲဒီကုန္စည္ေတြကို ဘယ္သူေတြ က ရမွာလဲ။ (၄) ေျပာင္းလဲမႈကို ဘယ္လို လက္ခံယူမလဲ။ (၅) နည္းပညာ တုိးတက္မႈ ကို ဘယ္လို ျမွင္႔တင္ေပးမလဲ .. စတာေတြ ကို စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ရပါတယ္..။ စီးပြားေရး စံနစ္ေတြ ဆိုတာကလဲ သြင္းအားစုေတြကို ဘယ္သူေတြက ပိုင္သလဲ အရေသာ္လည္းေကာင္း၊  စီးပြားေရးဆုိင္ရာ လုပ္ေဆာင္ ခ်က္ေတြကုိ တြန္းအားေပးတဲ႔၊ ပူးေပါင္း ညွိႏိႈင္း   ေဆာင္ရြက္တဲ႔၊ ညႊန္ၾကားတဲ႔ နည္း စနစ္ေတြ အရ ေသာ္ လည္းေကာင္း ကြဲျပားသြားၾကပါတယ္..။ စီးပြားေရး စံနစ္ေတြ မွာ အစြန္းေရာက္ စံနစ္ ၂ ခု ရွိပါတယ္..။ ဗဟို ခ်ဳပ္ကိုင္စနစ္ျဖစ္တဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ သို႔မဟုတ္ ကြန္ျမဴနစ္စံနစ္ နဲ႔ ေဈးကြက္ စီးပြားေရးစံနစ္ သုိ႔မဟုတ္ အရင္းရွင္စံနစ္ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္..။ အခု   ေဈးကြက္ စီးပြားေရးစံနစ္ကို အေလးေပးၿပီး   ေရးသားခ်င္ ပါတယ္..။

၁။ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္စံနစ္

     ဒီစံနစ္မွာ အစိုးရက သယံဇာတ resources အမ်ားစုကို ပုိင္ဆိုင္ပါတယ္။ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ေတြကို ဗဟို စီးပြားေရး စီမံကိန္း မွတဆင္႔ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ အစုိးရက ခန္႔အပ္ထားတဲ႔ ဗဟို စီမံကိန္း အဖြဲ႔ကဘဲ သယံဇာတေတြ အသုံးခ်မႈ၊ ထြက္ကုန္ ပါဝင္ ဖြဲ႔စည္းမႈ နဲ႔ ျဖန္႔ျဖဴးမႈ၊ ထုတ္လုပ္မႈ အဖြဲ႔အစည္း စတဲ႔ အဓိကက်တဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ အားလုံးေလာက္ နီးပါးကို ျပဳလုပ္ပါတယ္။ အစုိးရရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္ အတိုင္း ထုတ္လုပ္ရတဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း အမ်ားစု ကိုလဲ အစိုးရကဘဲ ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။ ဗဟို စီမံကိန္း အဖြဲ႔ ကေန လုပ္ငန္း တစ္ခုစီ အတြက္ ထုတ္လုပ္မႈ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို ဆုံးျဖတ္ေပးတယ္။ အဲဒီ ရည္မွန္းခ်က္ ေတြ ျပည္႔မီဖို႔ လုပ္ငန္း တစ္ခုစီ အတြက္ သယံဇာေတြ ကိုလဲ ခြဲေဝ သတ္မွတ္ေပးတယ္။ အရင္းအႏွီး ကုန္စည္နဲ႔ စားသုံးကုန္စည္ ၾကား ထြက္ကုန္ ဘယ္ေလာက္ ထုတ္မလဲ ဆိုတာကိုလဲ ဗဟိုကဘဲ ဆုံးျဖတ္တယ္။ ဗဟို စီမံကိန္းအဖြဲ႔ ရဲ႕ ကာလရွည္ ဦးစားေပးမႈ ေပၚ အေျခခံၿပီး အရင္းအႏွီး ကုန္စည္ capital goods ေတြကို စက္မႈလုပ္ငန္းေတြၾကား ခြဲေဝေပးတယ္..။ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္ စီးပြားေရးစံနစ္ စစ္စစ္ သည္ အစိုးရပိုင္ သယံဇာတ   ေတြကို ခြဲေဝ သုံးစြဲဖုိ႔ ဗဟို စီမံကိန္းေပၚမွာဘဲ အထူးအားျဖင္႔ကို မွီခို ၾကရတယ္။ လက္ေတြ႔ ဥပမာ အေနနဲ႔ ယခင္ ဆုိဗီယက္ယူနီယံ နဲ႔ တရုတ္ တို႔ဟာ ဗဟုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ စံနစ္ကေန ေဈးကြက္ ဦးတည္တဲ႔ စီးပြားေရး စံနစ္ကို  အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ ေျပာင္းလဲ လာၾကရ တယ္..။

၂။ ေဈးကြက္စီးပြားေရးစံနစ္

ဒီစံနစ္ကေတာ႔ သယံဇာတေတြကို ပုဂၢလိက ပုိင္ဆုိင္တယ္.. စီးပြားေရး ဆုိင္ရာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေတြကို ဦးေဆာင္ ညႊန္ၾကားဖုိ႔   ေဈးကြက္နဲ႔   ေဈးႏႈန္းေတြကို အသုံးျပဳတယ္။ ဒီစံနစ္ အတြင္း ပါဝင္ၾကသူ မ်ားဟာ မိမိကိုယ္ပိုင္ စိတ္ဝင္စားမႈ self-interest အရ လုပ္ေဆာင္ ၾကတယ္။ တစ္ဦးခ်င္း နဲ႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြသည္ ထုတ္လုပ္မႈ၊ စားသုံးမႈ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြက တဆင္႔ စီးပြားေရး ဆုိင္ရာ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို ရွာေဖြ ၾကတယ္။ ဒီစံနစ္က အရင္းအႏွီးကို ပုဂၢလိက ပုိင္ဆုိင္မႈကို ခြင္႔ျပဳတယ္။ ေဈးႏႈန္းေတြက တဆင္႔ ဆက္သြယ္တယ္။ ေဈးကြက္ေတြက တဆင္႔ စီးပြားေရး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေတြကို ပူးေပါင္း ညွိႏိႈင္း ေဆာင္ရြက္တယ္။ လုပ္ခ်င္တဲ႔သူ၊ လုပ္ႏုိင္တဲ႔သူ မည္သူမဆို ကုန္စည္နဲ႔   ေဆာင္ရြက္မႈ ေတြကို ထုတ္လုပ္ ႏုိင္တယ္။ သယံဇာတေတြကို ေရာင္းခ်ႏိုင္တယ္။ ရလာဒ္က ဘာလဲဆုိရင္ ကုန္စည္နဲ႔ သယံ ဇာတ ေတြကို လြတ္လပ္စြာ ေရာင္းဝယ္ ၾကသူေတြ ၾကားမွာ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈ ျဖစ္လာတာပါဘဲ။ ဒါေၾကာင္႔ စီးပြားေရး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ   ျပဳလုပ္တာဟာ   က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ကြဲလဲြ ကုန္တယ္။ ပိုက္ဆံ အျမတ္ မ်ားမ်ား ရဖို႔ အတြက္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြက တီထြင္ၾကတယ္ .. လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ကုန္ပစၥည္း အသစ္ေတြ၊ နည္းလမ္း အသစ္ေတြ ကို ေရွးဦး တီထြင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား ၾကတယ္။

          အရင္းရွင္ စံနစ္ စစ္စစ္ မွာ "laissez-faire" လုိ႔ေခၚတဲ႔ အေခၚအေဝၚ ရွိတယ္။ အဓိပၸါယ္က "let it be" တဲ႔။ စီးပြားေရး စံနစ္ထဲကို အစိုးရက လုံးဝ မပတ္သက္ ရတာေပါ႔။ သေဘာကေတာ႔ အစုိးရ ပါဝင္ ပတ္သက္မႈဟာ  ေဈးကြက္စံနစ္ရဲ႕  ထိေရာက္တဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေတြကို အေႏွာင္႔အယွက္ ျဖစ္တယ္ ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္ ကမာၻ႔ စီးပြားပ်က္ကပ္ ႀကီး ျဖစ္ၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာေတာ႔ အရင္းရွင္စံနစ္ က်င္႔သုံးတဲ႔ အေမရိကန္ႏုိင္ငံနဲ႔တကြ  အျခားႏုိင္ငံမ်ားဟာ စီးပြားေရး အေဆာက္အအုံ မွာ အစိုးရက ပမာဏ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ႔ ပါဝင္လာၾကတယ္။ အစိုးရက စီးပြားေရး တည္ၿငိမ္မႈနဲ႔  ဖြံ႔ ၿဖိဳးတုိးတက္ႏႈန္း အတြက္ ကူညီတယ္။ ထုတ္လုပ္မႈ နိမ္႔က်ေနတဲ႔ သို႔မဟုတ္ လုံးဝ မထုတ္လုပ္ ႏုိင္တဲ႔ ကုန္စည္နဲ႔  ေဆာင္ရြက္မႈ ေတြကို   ေထာက္ပံ႔ ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဝင္ေငြ ခြဲေဝမႈကို ျပင္ဆင္ ေပးတယ္။ သုိ႔ေသာ္ အစိုးရသည္ ဘာကုိ ထုတ္လုပ္မလဲ။ ဘယ္လုိ ထုတ္လုပ္ မလဲ။ ဘယ္သူေတြက ရမွာလဲ ဆိုတာကို ဆုံးျဖတ္တဲ႔ ၾသဇာရွိ အေရးပါေသာ စီးပြားေရး အင္အား ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။

ေဈးကြက္ စီးပြားေရး စံနစ္ရဲ႕ လကၡဏာ (၉)ရပ္ ရွိပါတယ္..။

(၁) ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မႈ Private Property

ေဈးကြက္ စီးပြားေရး စံနစ္မွာ ေျမယာ၊ အရင္းအႏွီး စတဲ႔ သယံဇာတ သြင္းအားစု ေတြကို ပုဂၢလိက တစ္ဦးခ်င္းနဲ႔  လုပ္ငန္းေတြက ပိုင္ဆုိင္ပါတယ္။  ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္ႏုိင္တဲ႔ အခြင္႔အေရး နဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တရားဝင္ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆို ညွိႏိႈင္းလုပ္ကုိင္ႏုိင္တဲ႔ စံနစ္နဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္တဲ႔အခါ လူတစ္ဦးခ်င္းနဲ႔ လုပ္ငန္းမ်ားဟာ သူတို႔ သင္႔ေတာ္ အဆင္ေျပသလို သယံဇာတေတြကို ရရွိႏိုင္တယ္၊ အသုံးျပဳႏုိင္တယ္၊ စြန္႔ပစ္ႏုိင္တယ္။ ဒီ အခြင္႔အေရးဟာ ရင္းႏွီး ျမွဳပ္ႏွံမႈ၊ တီထြင္ ဖန္တီးမႈ၊ လဲလွယ္မႈ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈကို ထိန္းသိမ္းမႈ နဲ႔တကြ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈႏႈန္းကိုပါ အားေပးပါတယ္။ အျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ အစိုးရက သူတို႔ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ အဲဒီ ပိုင္ဆုိင္မႈေတြကို သိမ္းယူႏိုင္တယ္ ဆုိရင္ ဘယ္သူကမွ သိုေလွာင္ရုံမွာ ကုန္ မျဖည္႔ဘူး။ စက္ရုံ မေဆာက္ဘူး။ လယ္ယာ စိုက္ဖို႔ ေျမ မရွင္းဘူး။ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆုိင္မႈ  အခြင္႔အေရးဟာ ကုန္စည္ လဲလွယ္မႈကို ေခ်ာေမြ႔ေစတယ္။ ပိုင္ရွင္ ေတြဟာလဲ ပိုင္ဆိုင္မႈတန္ဘိုးကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ တိုးတက္ဖုိ႔ လုပ္ေဆာင္တယ္။ လူေတြကို သူတို႔ရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔ သယံဇာတ ေတြ သုံးၿပီး ကုန္စည္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္မႈ ေတြ ပိုမို ထုတ္လုပ္ ေစႏိုင္တယ္။

(၂) လြတ္လပ္စြာ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ႏိုင္မႈႏွင္႔ လြပ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္မႈ Freedom of Enterprise and 

      Choice

ပုဂၢလိက ပိုင္ဆုိင္မႈနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ နီးစပ္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ လုပ္ငန္းေတြဟာ ကုန္စည္နဲ႔   ေဆာင္ရြက္မႈေတြကို ထုတ္လုပ္ဖုိ႔၊ သူတို႔ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ႔ ႏွစ္သက္ရာ ေဈးကြက္မွာ ေရာင္းႏိုင္ဖို႔ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ သြင္းအားစုေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရရွိႏိုင္၊ အသုံးခ်ႏိုင္ရပါမယ္။ ပိုင္ရွင္ေတြက သူတို႔ရဲ႕ ပိုင္ဆုိင္မႈ နဲ႔ ေငြေၾကးေတြကို သူတို႔ သင္႔ေတာ္တယ္ ထင္သလို သုံးႏိုင္၊ စြန္႔ႀကဲ ေပးကမ္းႏိုင္ ရပါမယ္။ အလုပ္သမား   ေတြအေနနဲ႔လဲ သူတို႔ အရည္ အခ်င္းနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ႔ ဘယ္အလုပ္ကုိ မဆို ရရွိဖို႔ ႀကိဳးစားႏိုင္တယ္။ စားသုံးသူေတြအေနနဲ႔ သူတုိ႔ ဝင္ေငြက ခြင္႔ျပဳသေလာက္ သူတို႔ လိုအင္ေတြကို အေကာင္းဆုံး ျဖည္႔ဆည္းေပးမဲ႔ ကုန္စည္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္မႈ ေတြကို လြတ္လပ္စြာ ဝယ္ယူႏိုင္ ရပါမယ္..။ သို႔ေသာ္ တရားဥပေဒ ျပင္ပ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ   ျဖစ္တဲ႔ မူးယစ္ေဆး ေရာင္းဝယ္တာ၊ လူ႔ ကိုယ္ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္း ေရာင္းဝယ္တာ ေတြကေတာ႔ ဥပေဒအရ အေရးယူ ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

(၃) မိမိဖာသာစိတ္ဝင္စားမႈ Self-Interest

ေဈးကြက္စံနစ္မွာ လြတ္လပ္တဲ႔ ေရြးခ်ယ္မႈ ေတြ လုပ္တိုင္း self-interest ဟာ အဓိက တြန္းအားႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းရွင္ ေတြကလဲ အျမတ္ အမ်ားဆုံး ျဖစ္ေအာင္၊ အရွဳံး အနည္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ သြင္းအားစုေတြကို ပိုင္ဆုိင္သူေတြကလဲ သူတို႔ ပိုင္ဆုိင္တာ ေတြကို ေဈးအျမင္႔ဆုံးနဲ႔ ေရာင္းမယ္၊ ဌားမယ္။ အလုပ္သမား ေတြကလဲ လစာ၊ အလုပ္ခ်ိန္၊ ခံစားခြင္႔ အက်ိဳးေက်းဇူး၊ လုပ္ငန္းခြင္ အေျခအေန စတာေတြ အေကာင္းဆုံးကို ေပးတဲ႔ အလုပ္ေတြကို ရွာၿပီး သူတို႔ရဲ႔  စိတ္ေက်နပ္မႈကုိ အျမင္႔ ဆုံး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္။ စားသုံးသူ   ေတြကလဲ သူတို႔ လုိခ်င္တဲ႔ ကုန္စည္ ေတြကို အနိမ္႔ဆုံး ေဈးႏႈန္းနဲ႔ ရေအာင္ လုပ္မယ္။ လိုအင္ကို အျမင္႔ဆုံး ျဖစ္ေအာင္ အသုံးစရိတ္ ေတြကို ခြဲေဝ သုံးစြဲမယ္။  

  

(၄) ၿပိဳင္ဆုိင္မႈ Competition

ေဈးကြက္စံနစ္ဟာ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ ယူနစ္ေတြၾကားမွာ (ဝယ္သူ၊ ေရာင္းသူ၊ ထုတ္လုပ္သူ၊ စားသုံးသူ၊ အိမ္ေထာင္စု၊ အလုပ္ သမား၊ စသည္) ၿပိဳင္ဆုိင္မႈေပၚ အမွီျပဳ ေနပါတယ္။ ဒီ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈ ဟာလဲ ျပန္ရမဲ႔   ေငြေၾကးေပၚ မူတည္ၿပီး လြတ္လပ္စြာ  ေရြးခ်ယ္မႈ ေပၚ အေျခခံပါတယ္။ ေရာင္းသူ၊ ဝယ္သူ မ်ားစြာဟာ ကုန္စည္ ေဈးကြက္၊ သြင္းအားစု ေဈးကြက္မွာ လြတ္လပ္စြာ လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ၾက တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ စိတ္ဝင္စားမႈေတြ အရ ေဈးကြက္ကို လြတ္လပ္စြာ ဝင္ႏိုင္၊ ထြက္ႏိုင္ တယ္။ ေရာင္းသူ၊ ဝယ္သူ မ်ားစြာဟာ   ေဈးကြက္ အတြင္း လြတ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားၾကလုိ႔ ဘယ္သူကမွ ကုန္စည္ သို႔မဟုတ္ သြင္းအားစုရဲ႕ ေဈးႏႈန္းကို ႀကိဳ သတ္မွတ္လုိ႔ မရ ေတာ႔ဘူး။ တျခားသူ ေတြက ေလွ်ာ႔ ေရာင္းမွာ ေၾကာက္ရတယ္။ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈ ေၾကာင္႔ ထုတ္လုပ္သူ ေတြဟာ လုပ္ငန္းတစ္ခု ကို ဝင္လာႏိုင္၊ သုိ႔မဟုတ္ ထြက္သြား ရႏုိင္တယ္။ လုပ္ငန္းတစ္ခုဟာ  လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တိုးခ်ဲ႔ ႏိုင္၊ ခ်ဳံ႕ႏိုင္တဲ႔အတြက္ စီးပြားေရးအေဆာက္အအုံမွာ ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ ေျပာင္းေျပာင္းနဲ႔ ျပဳလြယ္ျပင္လြယ္တဲ႔ အေျခအေနေပးပါတယ္။ ဒါမွလဲ   ေစ်းကြက္က အၿမဲ ထိေရာက္ေနမွာပါ။ လုပ္ငန္းတစ္ခုဟာ ေစ်းကြက္ကို လြတ္လပ္စြာ ဝင္ႏုိင္၊ ထြက္ႏိုင္မႈဟာ စီးပြားေရး အေဆာက္အအုံမွာ စားသုံးသူေတြရဲ႕  ႏွစ္သက္မႈအေျပာင္းအလဲ၊ နည္းပညာ အေျပာင္း အလဲ၊ သြင္းအားစု ရႏိုင္မႈ အေျပာင္း အလဲေတြကို ခ်ိန္ထိုး ညွိႏိႈင္း ေပးလို႔ရတယ္။ ထုတ္လုပ္သူ တစ္ဦးက ေဈးကြက္ ေပါက္ေဈးထက္ တင္ေရာင္း လုိက္ရင္ တျခား ထုတ္လုပ္သူ ေတြက ေရာင္းရသြားမယ္။ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ကို   ေဈးကြက္ ေပါက္ေဈး လစာ ထက္   ေလွ်ာ႔ေပး ရင္ အဲဒီ အလုပ္သမားက တျခား အလုပ္ရွင္ ဆီ ေရာက္သြားမယ္။ လုပ္ငန္း တစ္ခုဟာ နည္းပညာ အသစ္ မထုတ္ႏုိင္ရင္ အျမတ္ေငြေတြဟာ နည္းပညာသစ္ ထုတ္ႏိုင္တဲ႔ လုပ္ငန္းဆီ ေရာက္ကုန္မယ္။

(၅) ေဈးကြက္မ်ားနဲ႔ ေဈးႏႈန္းမ်ား Markets and Prices

အိမ္ေထာင္စု ေတြနဲ႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြက ျပဳလုပ္တဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပါင္း  မ်ားစြာဟာ  ေဈးကြက္ေတြ နဲ႔ ေဈးႏႈန္းေတြအရ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ျမင္႔ျမင္႔မားမား ပူးေပါင္း ဆက္ႏြယ္ ေနၾကပါ တယ္။ ေဈးကြက္ ဆိုတာ ဝယ္သူ ေတြ နဲ႔ ေရာင္းသူ ေတြကို ဆက္သြယ္ေပးတဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု၊ ယႏၱရားႀကီး တစ္ခုပါဘဲ။ ကုန္စည္ေဈးကြက္၊ သြင္းအားစု ေဈးကြက္ေတြက ဝယ္သူ၊ ေရာင္းသူေတြ ျပဳလုပ္တဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ေတြဟာ ကုန္စည္နဲ႔ သြင္းအားစု   ေဈးႏႈန္း ေတြကို ဆုံးျဖတ္ ေပးပါတယ္။ သြင္းအားစု ပုိင္ရွင္ေတြ၊ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ စားသုံးသူေတြကို သူတို႔ရဲ႔ စိတ္ဝင္စားမႈ အရ လုိက္စား ႏုိင္ေအာင္၊ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ေအာင္ လမ္းညႊန္ ေပးတယ္။   ေဈးကြက္ရဲ႕ အခ်က္ျပတာကို တုန္႔ျပန္တဲ႔  သူေတြ၊ ေဈးကြက္ စည္းမ်ဥ္းကို အေလးထား လုိက္နာသူေတြဟာ အျမတ္၊ ဝင္ေငြ အမ်ားႀကီး ရၾကတယ္။ အဲလို မဟုတ္ရင္ေတာ႔ မရတဲ႔ အျပစ္ဒဏ္ခံရတယ္။ ဒီ ေဈးကြက္ ယႏၱရားႀကီး ကမွတဆင္႔ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းဟာ ဘာကို ထုတ္လုပ္ သင္႔သလဲ.. ဘယ္လို ထိထိ  ေရာက္ေရာက္နဲ႔ စနစ္တက် ထုတ္လုပ္မလဲ.. ထုတ္လုပ္မႈရဲ႔  အသီးအပြင္႔ေတြကို စီးပြားေရး အေဆာက္အအုံႀကီးမွာ ဖြဲ႔ စည္း ထားတဲ႔ အဖြဲ႔ ဝင္ ေတြၾကား ဘယ္လုိ ျဖန္႔ျဖဴးမလဲ.. ကို ဆုံးျဖတ္ ၾကရပါတယ္..။

(၆) နည္းပညာနဲ႔  အရင္းအႏွီးကုန္စည္ Technology and Capital Goods

ေဈးကြက္စံနစ္မွာ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္မႈ၊ ကိုယ္ပိုင္ စိတ္ဝင္စားမႈ စတာေတြက နည္းပညာ အဆင္႔ျမင္႔ေစဖုိ႔ အခြင္႔အလမ္းနဲ႔ ေစ႔ေဆာ္မႈကို လုပ္ေပးတယ္။ ကုန္စည္အသစ္၊ ထုတ္လုပ္မႈ နည္းလမ္း အသစ္ကရမဲ႔ ေငြေၾကးဟာ တီထြင္ဖန္တီးသူေတြကို ဆြဲေဆာင္ ေနၾကတယ္။ အဆင္႔ျမင္႔ နည္းပညာနဲ႔ အရင္းအႏွီး ကုန္စည္ ေတြဟာ အေရးႀကီး ပါတယ္။ ဘာေၾကာင္႔ဆို ထုတ္လုပ္မႈမွာ တိုက္ရုိက္အက်ဆုံး နည္းလမ္းေတြဟာ ထိေရာက္မႈ အနည္းဆုံး ျဖစ္ေနလို႔ ပါဘဲ။ ဒီလို ထိေရာက္မႈ မရွိတာကို ေရွာင္ရွား   ႏိုင္ဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္း ကေတာ႔ အရင္းအႏွီး ကုန္စည္ ေတြအေပၚမွာ အားထားဖုိ႔ပါဘဲ။ လယ္သမား တစ္ေယာက္ဟာ လက္ဗလာ သက္သက္နဲ႔ ထြန္ယက္မဲ႔အစား အရင္းအႏွီး ကုန္စည္ေတြ ျဖစ္တဲ႔ ထြန္သြား၊ ထရက္တာ၊ စတာေတြကို အသုံးျပဳရင္ အက်ိဳး အျမတ္ က ႀကီးမားပါတယ္။ ပိုၿပီး ထိေရာက္တဲ႔ ထုတ္လုပ္မႈ နည္းလမ္းေတြဟာ ပိုၿပီး မ်ားျပား ၾကြယ္ဝတဲ႔ ကုန္ထြက္ ကို   ျဖစ္ေစပါတယ္။ 

(၇) ေဇာက္ခ်ထုတ္လုပ္မႈ Specialization

ေဈးကြက္စီးပြားေရးစံနစ္ဟာ ေဇာက္ခ်ထုတ္လုပ္မႈ အေပၚမွာ လုံးဝကို အားထား ေနရ ပါတယ္။   ေဇာက္ခ် ထုတ္လုပ္မႈဟာ ကုန္စည္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္မႈ အကုန္လုံးကို ထုတ္လုပ္မဲ႔ အစား ကိုယ္႔အတြက္ ပိုသာတဲ႔ ကုန္စည္နဲ႔   ေဆာင္ရြက္မႈ အနည္းငယ္ကို ထုတ္ဖို႔ သယံဇာတ သြင္းအားစု ေတြကို အသုံးျပဳတာ။ ၿပီးမွ အဲဒီ ကုန္စည္ေတြကို အျခားလုိခ်င္တဲ႔ ကုန္စည္ေတြနဲ႔ လဲလွယ္တာ။ ဒီလို လုပ္ေတာ႔ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈက ျမင္႔တက္လာတယ္။ အလုပ္ သမားေတြကိုလဲ ကြ်မ္းက်င္ရာ ေဇာက္ခ် လုပ္ေစျခင္းျဖင္႔ ပိုၿပီး ထိေရာက္တယ္။ အခ်ိန္ကုန္ သက္သာတယ္။ တစ္ခုထဲ ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေလ႔လာ ေစတယ္။ ပထဝီ အေနအထားအရလဲ ကိုယ္႔ ေရ၊ ေျမ၊ သယံဇာတ နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ႔ ကုန္စည္ကို ေဇာက္ခ် ထုတ္လုပ္ျခင္း ျဖင္႔ စရိတ္စက သက္သာစြာနဲ႔ အေကာင္းဆုံး ထုတ္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္႔ဆီမွာ သက္သက္သာသာ နဲ႔   ေကာင္းေကာင္း ထုတ္ႏိုင္တဲ႔ ပစၥည္း ကို ေရာင္း၊ သူမ်ား ထုတ္ထားတဲ႔ ကိုယ္လုိတဲ႔ ပစၥည္းကို  ျပန္ဝယ္၊ ဒီလုိ လုပ္ျခင္းျဖင္႔ အကန္႔အသတ္ ရွိတဲ႔ သယံဇာတ သြင္းအားစု ေတြနဲ႔ အေကာင္းဆုံး၊ အထိေရာက္ ဆုံး ထုတ္လုပ္ ႏိုင္တယ္။

(၈) ေငြေၾကးကို အသုံးျပဳမႈ Use of Money

ေဈးကြက္စီးပြားေရးစံနစ္မွာ ေနာက္ထပ္ ထင္ရွားတဲ႔ လကၡဏာ တစ္ရပ္ကေတာ႔ ေငြေၾကးပမာဏ   ေျမာက္ျမားစြာ အသုံးျပဳျခင္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။  ေငြေၾကး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေတြထဲ မွာ အဓိက အက်ဆုံးက ဖလွယ္မႈ ကိရိယာ အျဖစ္ အသုံးျပဳျခင္း  medium of exchange ဘဲ ျဖစ္တယ္။ ေဇာက္ခ် ထုတ္လုပ္မႈမွာ  လဲလွယ္မႈ လုိအပ္တယ္။  ကုန္စည္ခ်င္း လဲလွယ္ရင္ ဘာတာ စံနစ္ကို ျပန္ေရာက္ သြားမယ္။ ဘာတာ စံနစ္ရဲ႕ ရွဳပ္ေထြးမႈေတြကို   ေငြေၾကးက   ေျဖရွင္းေပးတယ္။ အခုဆုိရင္ စီးပြားေရး အေဆာက္အအုံေတြဟာ စကၠဴ ပိုက္ဆံကို   ေငြေၾကးအျဖစ္၊ ၾကားခံ ဖလွယ္မႈ ကိရိယာ အျဖစ္ အသုံးျပဳၿပီး ကုန္စည္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္မႈ ေတြကို လဲလွယ္ၾကတယ္။ ဒီလို လုပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ တစ္ကမၻာလုံးအတုိင္းအတာနဲ႔ တုိင္းျပည္ အသီးသီးက ကြဲျပားတဲ႔ ေငြေၾကးေတြ ကိုလဲ ေရာင္းၾက ဝယ္ၾကရတယ္။

(၉) တက္ၾကြၿပီး အကန္႔အသတ္ရွိေသာ အစိုးရ Active, but Limited, Government 

ေခတ္မီ တုိးတက္ေနတဲ႔ စက္မႈ စီးပြားေရး အေဆာက္အအုံေတြရဲ႕ေဈးကြက္ စီးပြားေရး စံနစ္ေတြမွာ တက္ၾကြၿပီး စြက္ဖက္မႈ အကန္႔အသတ္ ရွိတဲ႔ အစုိးရတစ္ရပ္ ရွိပါတယ္။ အစုိးရရဲ႕ ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္မႈဟာ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ျဖစ္မွသာ ေဈးကြက္ စီးပြားေရး စံနစ္က ေအာင္ျမင္တာပါ။ မတရားမႈေတြ မျဖစ္ေအာင္၊ ဥပေဒမဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြ မျဖစ္ေအာင္၊ ျပည္သူ အားလုံး အတြက္ အကာအကြယ္   ျဖစ္ေအာင္၊ လုံၿခံဳမႈ ရွိေအာင္ အစုိးရက   ေဈးကြက္ စီးပြားေရးမွာ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ ပူးေပါင္း ပါဝင္ၿပီး ေဈးကြက္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွင္သန္ေအာင္ ထိန္းညွိေပး ရပါတယ္။

ေဈးကြက္စံနစ္ဟာ သယံဇာတ သြင္းအားစုေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အသုံးျပဳႏိုင္တဲ႔ အတိုင္းအတာကို   ျမွင္႔တင္   ေပးေပမဲ႔ ေဈးကြက္ဟာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အလုပ္ မလုပ္ေတာ႔ဘဲ ေဈးကြက္ ပ်က္ယြင္းမႈ အေျခအေန market failure ျဖစ္တဲ႔ အျပစ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္လဲ ရွိပါေသးတယ္။

          အခုေတာ႔ ဒီမွာ ခဏ နားလုိက္ပါဦးမယ္..။    

McConnel, Brue, ႏွင္႔ Flynn တို႔ေရးသားေသာ Eighteenth Edition "Economics" မွ ကိုးကား ဘာသာ ျပန္ပါသည္။

ျဖဴ ျဖဴ ျဖဴ